Pre nego što je postala glavni grad Grčke 1834. godine, Atina je bila varošica od svega 10ak hiljada stanovnika i oko 170 domaćinstava koja su se pružala oko Akropolja. Tada je ličila na "arheološki vrt" gde su se porušene i napuštene antičke, vizantijske i srednjevekovne građevine prepletale sa trošnim kućicama veoma siromašnih Atinjana. Zanimljivo je da je u isto vreme u Patri živelo 15.000, a u Solunu čak 60.000 stanovnika.
Iako su razmatrani i drugi gradovi, Korint, Megara, Pirej, Argos i Nafplion (dotadašnja prestonica), razlozi koji su doveli do toga da na kraju Atina preuzme skiptar, imali su veze sa njenom slavnom istorijom, kao kolevkom antičke grčke civilizacije, a na odluku je najverovatnije uticao i kralj Bavarske, Ludvig, koji je bio poznati ljubitelj starine.
Oto Grčki poverio je rekonstruisanje Atine grčkim i bavarskim arhitektama sa strogim nalogom da se ne naruše arheološka nalazišta. Zahvaljujući ulaganjima i radovima koji su preduzeti, grad se munjevitom brzinom razvio i postao atrakcija za Grke koji su dolazili iz svih krajeva zemlje.
Do 1896. godine i prvih savremenih Olimpijskih igara, prestonica je radikalno promenila izgled, brojala je oko 140.000 stanovnika i bila glavni trgovački i duhovni centar Grčke.
